“25th hour” project
καθυστερήσει; Είχε περάσει νωρίτερα; Δεν θα περνούσε σήμερα; Ποιος
ξέρει; Δεν είχε σημασία. Σημασία είχε μόνο ότι εκείνη, η μία, Η, ήταν
ακόμη εκεί. Κοίταξε πάλι το ρολόι του φαρμακείου. Ακόμη 00:00. Ο
χρόνος και ο τόπος γύρω του φάνηκαν να έχουν παγώσει, να έχουν
ακινητοποιηθεί πλήρως, λες και περίμεναν υπομονετικά εκείνη τη
στιγμή, τη μοναδική στιγμή. Τη στιγμή της συνάντησης.
Εκείνος άρχισε να περπατάει αργά προς το μέρος της. Εκείνη του
χαμογέλασε. Το ρολόι έγραφε 00:00. Η καρδιά του χτυπούσε σαν τρελή.
Το ρολόι έγραφε 00:00. Εκείνος πλησίασε πιο κοντά. 00:00. Οι
λεπτομέρειες της σιλουέτας της, της εντυπωσιακής ομορφιάς
διαγραφόντουσαν καθαρά. Δυο ακόμη διστακτικά βήματα. 00:00. Πλέον
ήταν εντυπωσιακά κοντά. Η καρδιά του κόντευε να σπάσει. Εκείνη
χαμογέλασε πιο πλατιά. Το ρολόι έδειχνε 00:00. Πρότεινε το χέρι του να
την αγγίξει.
Ξαφνικά πετάχτηκε ιδρωμένος απ’ το κρεβάτι του. Ανακάθισε για λίγα
δευτερόλεπτα, όσο του πήρε να συνειδητοποιήσει που βρισκόταν.
Κοίταξε το ηλεκτρονικό ρολόι που ήταν τοποθετημένο στο κομοδίνο του.
02:04. Χτύπησε το μέτωπό του με την παλάμη του και γέλασε με την
αφέλειά του. “Έπρεπε να είχα μάθει πια, ότι εκείνη η στιγμή που ο χρόνος
παγώνει, εκείνη η παραπάνω ώρα, η 25η ώρα, υπάρχει μόνο στα
όνειρα”, είπε και χαμογέλασε πικρά.
235