“25th hour” project
είχε εκτοξεύσει εναντίον (ή μήπως υπέρ;) συγγενών, φίλων, γνωστών,
ακόμα και άγνωστων στο δρόμο ή στο λεωφορείο.
Ήθελε να συλλέξει σύντομα ονειροπόλα διαλείμματα των συνανθρώπων
της, να δει τα πρόσωπά τους να φωτίζονται από χαμόγελα και τη
συνειδητότητα να τους επισκέπτεται για να επαναφέρει την προσοχή
τους στο εύθραυστο παρόν και την υποχρέωσή τους (τη μοναδική
αληθινή τους υποχρέωση) να το τιμήσουν, φτιάχνοντας χώρο για τη δική
τους 25 η ώρα.
Αντ’ αυτού συνάντησε βλέμματα αμηχανίας, δισταγμούς, υπεκφυγές,
ειρωνεία, ακόμη και επιθετικότητα.
Μπορεί ο κόσμος να μη συμπαθούσε ιδιαίτερα τις υποθετικές ερωτήσεις.
Δεν είχαν καμία πρακτική αξία και ήταν μάλλον αδιάκριτες.
Χμ. Βολική δικαιολογία.
Η Ελευθερία θυμήθηκε τα σχολικά της χρόνια.
Οι ερωτήσεις την τρομοκρατούσαν, μονάχα όταν δεν είχε τις απαντήσεις.
Είδε ξαφνικά τον κόσμο σαν ένα τεράστιο πλήθος φοβισμένων παιδιών,
που επιστρατεύουν ένα σωρό αμυντικές τεχνικές προκειμένου να
γλιτώσουν από την αλήθεια: ότι δεν ξέρουν την απάντηση στο πιο απλό
ερώτημα, «τι θέλεις να κάνεις;»
Ένα άθλιο εκπαιδευτικό σύστημα (πλασμένο στα μέτρα ενός αθλιότερου
κοινωνικοπολιτικού συστήματος) καταπνίγει τις πρώιμες επιθυμίες και
τα οράματα των ανθρώπων, που τελικά στρέφονται για παρηγοριά στην
αποδοχή και αναγνώρισή τους από το σύστημα, συντηρώντας τον
απάνθρωπο τρόπο λειτουργίας του. Φαύλος κύκλος.
Ανά πάσα στιγμή οι πάντες μπορούν να κατονομάσουν μια λίστα
υποχρεώσεων από τις οποίες θα ήθελαν να λυτρωθούν, αλλά όταν
κληθούν να κατευθύνουν την ελευθερία τους, χαζεύουν αποσβολωμένοι
το παχύ στρώμα σκόνης που έχει κατακαθίσει πάνω στα πεπαλαιωμένα
όνειρά τους κι αναρωτιούνται τι στο καλό κρύβεται από κάτω.
Η ελευθερία είναι πιο καταπιεστική από τη «σκλαβιά» των καθημερινών
υποχρεώσεων. Ο άνθρωπος πελαγώνει μπροστά στο απεριόριστο των
επιλογών.
232