"25th hour" project | Page 230

“25th hour” project «Μάλλον όχι. Δυστυχώς δεν έχω ταξιδέψει τόσο πολύ. Σε αυτές που έχω πάει μέχρι τώρα, δεν διέκρινα πουθενά την πόλη που σκέφτομαι». «Ξέρεις, είμαι αρκετά τυχερός που έζησα εδώ. Γνώρισα εσάς όλους, αλλά και την κάθε γωνιά αυτής της πόλης. Ποτέ μου δεν ήμουν τόσο σίγουρος για αυτό που σου λέω. Είμαι πολύ τυχερός. «Ξαναέλα τότε», είπε ο Γερμανός. «Ίσως να τα ξαναπούμε κάπου στην Φρανκφούρτη, Μπενζ. Ή αλλού. Αν ταξιδεύαμε τόσο όσο η φαντασία μας, θα ήμασταν πραγματικά οι πιο ευτυχισμένοι άνθρωποι στον κόσμο. Μακριά από κάθε είδους δογματισμό, από ένα δειλό γιατί να καταλήγουμε σε ένα υπέροχο κάπου.» είπε χωρίς να τον κοιτάξει. Το μυαλό του τώρα βρισκόταν μακριά. Πριν έναν χρόνο είχε δει μια ταινία. Λεγόταν “Wings of desire” και διαπραγματευόταν τον ερχομό δυο αγγέλων στην πόλη του Βερολίνου. Αυτοί οι άγγελοι είχαν τη δυνατότητα να ακούν την κάθε σκέψη του ανθρώπου, να περπατούν ανάμ εσα τους ή να βρίσκονται στην κορυφή ενός κτιρίου και να τους παρατηρούν προσεκτικά. Τώρα εκείνος, εκεί ψηλά, πάνω από όλα, ένιωθε σα σκηνοθέτης και πρωταγωνιστής της δικής του ιδιαίτερης ταινίας. Δεν μπορούσε να ακούσει τις σκέψεις των ανθρώπων, αλλά ήξερε πως οι δικές του απλώνονταν στον αέρα, τριγύριζαν παντού, από την μακρινή Ρουέν μέχρι τον γαλλικό νότο, από τους αμπελώνες και τους καταπράσινους κάμπους μέχρι τα στενά σοκάκια της Λυών. Ένιωθε πως οι είκοσι τέσσερις ώρες της ζωής του ήταν πέρα για πέρα πραγματικές. Όμως αυτή η εικοστή πέμπτη ήταν για αυτούς που ονειρεύονται, για αυτούς που έβλεπαν από ψηλά όλο τον κόσμο, για αυτούς που το βράδυ, ενώ κοιμούνται, θα κοιτούν τα αγαπημένα τους πρόσωπα να στροβιλίζονται σε αγαπημένες τους διαδρομές χωρίς κανέναν φόβο. Τίποτα πιο ρεαλιστικό από το σουρεαλιστικό. «Γιατί δεν μιλάς;» ρώτησε ο Μπενζ. «Προσπαθώ να αποτυπώσω μέσα μου αυτή τη στιγμή». «Να μη με ξεχνάς». «Είσαι και εσύ μέσα σε αυτή τη στιγμή, άρα δύσκολο. Ευχαριστώ για όλα». «Ώρα να κατέβουμε, κρυώνω». «Φύγαμε». 230