“25th hour” project
«Να φανταστώ στην ταράτσα κάποιας πολυκατοικίας;»
«Όχι, όχι. Σε ακόμα πιο ψηλό σημείο. Σε έναν γερανό μιας οικοδομής.
Πραγματικά πρέπει να τον δεις. 70 μέτρα ύψος.»
«Πολύ καθησυχαστικό για το στομάχι μου. Είσαι σοβαρός;»
«Έλα μην αγχώνεσαι. Έχει μια εσωτερική σκάλα, αρκετά σταθερή, που σε
οδηγεί στην κορυφή. Σε 10 λεπτά θα φύγω. Αν θες, μπορείς να μην
έρθεις».
Ήξερε πως από την στιγμή που το έλεγε, εκείνος θα έλεγε αμέσως ναι.
Βλέπεις, δεν χρειάζεται μια ολόκληρη ζωή για να μάθεις τις αντιδράσεις
ενός ανθρώπου. Αυτό το περίεργο χαρακτηριστικό, αυτό που κάποιοι
ονομάζουν “γνωρίζω τον άλλον” δεν κοιτά ηλικία, φύλο, εθνικότητα,
ούτε καν τον ίδιο τον χρόνο. Απλά συμβαίνει μεταξύ των ανθρώπων.
Ευλογημένοι όσοι το αισθάνονται.
Περπάτησαν για περίπου 5 λεπτά κι έφτασαν στο σημείο. Ένας
πανύψηλος κίτρινος γερανός ορθωνόταν μπροστά τους. Αφού πέρασαν
από ένα στενό πέρασμα ανάμεσα στους δύο τοίχους της οικοδομής, με
γρήγορα βήματα βρέθηκαν μέσα του. Όντως, μια εσωτερική σκάλα τους
οδήγησε στην κορυφή. Όταν έφτασαν, για κάμποση ώρα θαύμαζαν τη
θέα. Κάπου στο βάθος διέκριναν με δυσκολία τον πύργο του Άιφελ, ενώ
στα δεξιά δέσποζε ο λόφος της Μονμάρτης με τη γνώριμη παρουσία της
Sacre Coeur. Θα μπορούσε κανείς να φανταστεί πως το βράδυ, μακριά
από τον θόρυβο της ημέρας, εκείνα τα δυο ψηλότερα σημεία του
Παρισιού επικοινωνούσαν μέσα από τις απόκοσμες και συνάμα
γοητευτικές μελωδίες των πουλιών. Ένα μεγαλειώδες κονσέρτο με
μαέστρο τα όνειρα και τις χαμένες σκέψεις των ανθρώπων,
εγκλωβισμένες κάπου στον ουρανό.
«Ζούμε στην πιο ωραία πόλη του κόσμου, το ξέρεις;»
«Ίσως ζούμε στην πόλη που έχει τη δυνατότητα να γίνει η πιο ωραία πόλη
του κόσμου. Για μένα η πιο ωραία πόλη του κόσμου είναι αυτή που οι
άνθρωποι είναι ευτυχισμένοι ή λιγότερο δυστυχισμένοι, εκεί που
αναδεικνύεται κάθε μέρα ο πολιτισμός και η ιδιαίτερη κουλτούρα του
τόπου.», απάντησε αμέσως ο συγκάτοικός του.
«Έχεις δίκιο. Όμως υπάρχει άραγε αυτή η πόλη;»
229