“25th hour” project
Ένιωσε και πάλι ανατριχίλες. Και αυτή τη φορά δεν υπήρχε τρόπος να
νικήσει την κατάθλιψη. Καμιά στρατηγική δεν της είχε απομείνει. Ένιωθε
να βυθίζεται στο απόλυτο κενό και αυτό σήμαινε ότι είχε έρθει η ώρα να
τεθεί σε εφαρμογή το σχέδιο. Ένα σχέδιο που θα έδινε τέλος στον πόνο
και στη συνέχεια θα της χάριζε την πολυπόθητη ηρεμία. Το απάνεμο
λιμάνι που αναζητούσε. Τη γαλήνη που θα διαρκούσε για πάντα.
Και καθώς έγερνε στην παραλία, ντυμένη μέχρι το λαιμό, με ένα άδειο
μπουκάλι χαπιών στο χέρι και μισοκλεισμένα μάτια, το ταξίδι ξεκινούσε.
Η πραγματικότητα ξεγλιστρούσε από τις αισθήσεις της, όπως και ο
χρόνος. Ένα φαντασιακό ρολόι έδειχνε την 25η ώρα. Το πνεύμα της ήδη
περιπλανιόταν. Βρισκόταν στον παράδεισο, ευχάριστο μούδιασμα
διαπερνούσε το σώμα της και ηδονή πλημμύριζε το μυαλό της, ενώ οι
σκέψεις της διαχέονταν στην ανυπαρξία του δροσερού βραδινού
ουρανού. Ο ήλιος είχε σχεδόν εξαφανιστεί κάτω από τον ορίζοντα όταν
ένιωσε ένα ελαφρό χτύπημα στον ώμο της, σαν να την υποδεχόταν ο
Θεός στην άλλη πλευρά.
«Κοπέλα, κοπέλα! Είσαι εντάξει;». Ανοίγοντας με κόπο τα μάτια της
διέκρινε έναν ηλικιωμένο άνδρα να την κοιτάζει ανήσυχος. Ζούσε. Η 25η
ώρα είχε παρέλθει. Το σχέδιό της να τερματίσει τη ζωή της είχε
ματαιωθεί και από το στιγμιαίο πέρασμά της από τον παράδεισο είχε και
πάλι επιστρέψει στην επιβαρυμένη ύπαρξή της.
223