“25th hour” project
Βασιλική Δραγούνη | 22.8.2014
Τέλος καλοκαιριού. Έγειρε αργά πάνω στη χρυσαφένια άμμο που
στραφτάλιζε σαν λιωμένο κεχριμπάρι καθώς ο ήλιος είχε αρχίσει την
κάθοδό του πέρα από το απώτατο άκρο της θάλασσας. «Τέλεια»,
σκέφτηκε. Ένα τέλειο τέλος σε μια ζωή γεμάτη ατέλειες. Ένας μοναχικός
δρόμος, άπειρα συναισθήματα ανεπάρκειας, και απειροελάχιστες
στιγμές ευτυχίας. Βρίσκει βέβαια παρηγοριά στη δουλειά της. Μόνο η
δουλειά της δίνει κάποια αίσθηση ηρεμίας και ίσως και μια
ψευδαίσθηση γαλήνης. Εκτός όμως από τις ώρες που είναι
απασχολημένη, υπάρχουν και εκείνες οι κενές οι ώρες που της τρυπάνε
το μυαλό, σαν τις ακτίνες ενός τροχού με μυτερές άκρες που γυρνάει
μέσα στο κεφάλι της ξανά και ξανά.
Από μικρό παιδί ένιωθε να ασφυκτιά, ένιωθε αδύναμη και μόνη. Δεν
ήταν ότι δεν είχε φίλους. Στην πραγματικότητα είχε αρκετούς, αλλά ήταν
δύσκολο γι’ αυτήν να ανοιχτεί, όπως και το να συντηρήσει μια φιλία. Είχε
τόσα λίγα να δώσει, γι’ αυτό και προτιμούσε να τα κρατάει για τον εαυτό
της. Ήταν δύσκολο. Ευχόταν να μην χρειαζόταν να χαμογελάει, ακόμα κι
αν οι περιστάσεις το απαιτούσαν. Ένιωθε απόλυτα ευτυχισμένη όταν
ήταν μόνη. Ωστόσο, μένοντας μόνη, οι σκέψεις και τα καταπιεσμένα
συναισθήματά της έπαιρναν σάρκα και οστά και γίνονταν ένα φορτίο
ασήκωτο για την αδύνατη και εύθραυστη φιγούρα της.
Έπασχε από κλινική κατάθλιψη. Χρόνια κατάσταση. Αρχικά δεν είχε ιδέα
για το τι της συνέβαινε, τώρα όμως, με τη φαρμακευτική αγωγή που
ακολουθούσε, η κατάστασή της είχε κάπως σταθεροποιηθεί και, τον
τελευταίο καιρό, αισθανόταν σχεδόν φυσιολογική. Σχεδόν χαρούμενη.
Είχε αρχίσει να κατανοεί την αξία ενός χαμόγελου και το ανταπέδιδε
συχνά. Πίστεψε ότι ίσως τελικά αυτά τα φάρμακα φέρουν αποτέλεσμα,
δίνοντάς της τη γαλήνη που λαχταρούσε τόσο ως παιδί, όσο και στα
εφηβικά της χρόνια. Κανείς δε γνώριζε για την κατάστασή της τότε, ούτε
και είχε μπει στον κόπο να ενδιαφερθεί λίγο περισσότερο. Δικαίως,
καθώς η εικόνα που είχε το οικογενειακό της περιβάλλον για τους
ανθρώπους που έπασχαν από οποιασδήποτε μορφής νεύρωση ήταν
μέσα σε ένα ψυχιατρικό ίδρυμα, όπου οι κραυγές και τα σιωπηλά δάκρυα
θα πνίγονταν ανάμεσα σε λευκούς βελούδινους τοίχους και σακάκια με
σταυρωτά χέρια.
222