“25th hour” project
σκεπτόμενους που αργοπεθαίνουν μέσα σε απελπισία μη μπορώντας να
αλλάξουν τα μέτρα του κόσμου.
Τις πόλεις με τα φουγάρα της απληστίας. Την οικονομία των αριθμών,
των νόμων του κέρδους που χειρουργούν με ακρίβεια τους πνεύμονες
του πλανήτη. Τον υπερπληθυσμό που σε λίγα χρόνια θα κανιβαλίζει και
με το νόμο. Στις οθόνες των δρόμων με τα συνθήματα της σοφίας και της
εξεζητημένης σοφιστείας.
«Πωλείται βίζα για τον παράδεισο».
«Υποταγμένος ανδρείκελο, ελεύθερος Προμηθέας».
«Η επανάσταση κατακτά πρώτα το μυαλό και μετά την καρδιά».
«Κανένα έλεος σε τύραννο, ούτε στο Θεό».
«Ο κόσμος του Εμείς, Εμείς, Εμείς».
- Μ’ αγάπησε το Σύμπαν.
Μονολογούσε ο Θεόκλητος Χάρος.
- Μου χάρισε πρόωρο γήρας, απρόσμενη σοφία, τη δοκιμασία του
απονενοημένου, το χρόνο στο κλάσμα της αθανασίας, την απελπισία από
την πλημμυρίδα σπαραγμάτων και οδυνών του μέλλοντος. Ο γήινος
άνθρωπος αναλύει τη ζωή με αίτιο τον πλούτο και αιτιατό τον πολιτισμό,
αντί να λειτουργεί με αίτιο τον πολιτισμό και αιτιατό τον πλούτο.
Υποτάσσει τη ζωή στη μεταφυσική κατάρα αντί να την ελευθερώνει ως
άλλος Προμηθέας.
Γι’ αυτόν, η κάθε μέρα ήταν χρόνος ζωής. Αρνιόταν τη λογική των θεών
και των ανθρώπων. Διαισθανόταν το τέλειο της ζωής σε κάποιον πλανήτη
του σύμπαντος όπου δεν υπάρχουν θύτες και θύματα.
- Πώς λέγεστε κύριε;
- Θεόκλητος Χάρος.
- Μην παίζετε με τις λέξεις. Πόσων ετών είστε;
- Είκοσι και μία μέρα κύριε.
- Δεν μπορείτε να μας εμπαίζετε. Δεν μπορείτε να αμφισβητείτε τη λογική
του συστήματο