“25th hour” project
Μάκης Πιτσαλίδης | 19.8.2014
Ολομόναχος στη μέση του πουθενά. Μέσα στην καυτή ανάσα
δισεκατομμυρίων. Στη σιωπή που δεν μπορεί να σπάσει καμία γλώσσα.
Στους μύθους και στις δοξασίες που αφυδατώνουν τη θέληση, που
εγκλωβίζουν τη ζωή σε ρήτρες ελπίδας, που αφιονίζουν τις συνειδήσεις
στη δικαίωση του παράδεισου. Μόνος με το χρόνο που δε φτάνει να
γεμίσει το χάος.
- Το όνομά σας;
- Θεόκλητος Χάρος.
- Πόσων ετών είστε;
-Είκοσι.
- Με δουλεύετε κύριε; Η εμφάνισή σας δείχνει ότι είστε τουλάχιστον
εξήντα ετών.
- Έχετε δίκιο κύριε, μα εγώ πάσχω από πρόωρο γήρας.
- Συγνώμη κύριε, λυπάμαι.
- Μην ενοχλείστε. Η κάθε μέρα της ζωής για μένα είναι χρόνος. Είμαι ο
κερδισμένος στη ματαιότητα τούτου του κόσμου. Δε θα υποταχθώ στη
μοίρα και στις ενοχές από πράξεις απρονοησίας λειτουργίας της ζωής.
Στην καθημερινότητα του 24ώρου του, κάτεχε την 25η ώρα των
διαλογισμών, της σοφίας των πεπραγμένων. Την ενδοσκόπηση του
πεπερασμένου, την εντρύφηση του ακαταμάχητου λάθους. Τα μεγέθη
του φαινομένου άνθρωπος, με τις παραμέτρους των συνδρόμων και των
εμμονών.
Τους βολεμένους με τις μεζονέτες αστέρια των συντεχνιών. Τους
άπληστους που στο χρυσό εκμαγείο τους νομίζουν ότι εξασφαλίζουν την
αθανασία. Τις τροτέζες με τη φωτογραφία του θεού προσκέφαλο. Τους
αρσενοκοίτες που χαριεντίζονται στα τηλεοπτικά παράθυρα. Τους
μελανοχίτωνες με το μαχαίρι να χαράζουν τα σκότη των φαντασιώσεών
τους. Τα παράσιτα προσκολλημένα στους κάδους για τα αποφάγια της
λύσσας. Τους φαρισαίους που βολεύουν τη θεοσύνη τους στη σκιά του
θεού. Τις μαριονέτες του συστήματος που με άλλοθι το εθνικό και το
δημόσιο συμφέρον κατακρεουργούν αξίες και ιδανικά. Τους
216