“25th hour” project
Και σαν οίστρος ονειρεύτηκα να δαγκώσω το μήλο των πειρασμών μου.
Ονειρεύτηκα ότι από φτερωτή μύγα θα γινόμουν αυτό το αφάνταστο
όνειρο του αλόγου που θα μπορούσα να ζευγαρώνω με τον υπέροχο
ίππο του υποστατικού.
Αντ’ αυτού…
Ο ίππος ο μαύρος μολύνθηκε από μια μύγα. Με μολυσμένο νερό από μια
κοντινή πηγή.
Έπεσε κάτω με σπασμούς.
Αφέθηκε εκεί μέρες αρκετές.
Μύγες πολλές κάλυψαν τρώγοντας το κουφάρι ίσα που από μακριά έδινε
την εντύπωση ότι χιλιάδες μύγες σχημάτισαν ένα άλογο που κάποτε
ζωντάνεψε και κίνησε να τρέξει για τελευταία φορά ίσα στο ανάχωμα
που οδηγεί στο ερημικό βυζαντινό εκκλησίασμα του Άϊ Γιώργη.
~
Η 25η ώρα ήταν ερημίτισσα μοναχή. Με ένα κομποσκοίνι πάλευε να
εντάξει την παράνομη ώρα μέσα στης μέρας το σωστό καταμέτρημα.
Είκοσι τέσσερα ψέλλιζε τρίζοντας τα δόντια της με οργή.
Ήξερε ότι ήταν άλογο να ελπίζει ότι ανήκει σε τούτο τον κόσμο, σε τούτη
την εποχή και χρόνο.
Ένα άλογο σκαρφάλωνε το ανάχωμα στον Αϊ Γιώργη πηγαίνοντας.
Είχε την πίστη της η μοναχή.
Στον μόνο άντρα του βουνού.
Ο Αϊ Γιώργης της έχασε το άλογο και ξεκαβαλίκεψε από τον ουρανό.
Ο οίστρος έφταιγε που βάσκανε το άλογο του.
Κι έπεσε ο Άγιος πάνω στο βουνό.
Τα πόδια του χτύπησαν πάνω στο χώμα.
Η ώρα ήταν η 25η.
Η πιστή μοναχή ανακάλεσε το όνομά της με τρόμο.
Εκείνο το ράγισμα του χρόνου.
211