“25th hour” project
Και το κουδούνι κροά!
Όλα σκοτεινιάζουν, γίνονται απλώς το δωμάτιο του μπάνιου κι εκείνος
αναρωτιέται! Πονά! Μια γροθιά στο στομάχι τον κάνει να πονά!
Το κουδούνι χτυπά ακόμη μια φορά και ο ήχος μοιάζει πιο επίμονος
από ποτέ!
Τα χέρια του απλώνονται στο νιπτήρα, τα δάχτυλα ανοίγουν διάπλατα
και μοιάζουν να τρέμουν!
Γέρνει το κεφάλι στα δεξιά, κοιτάξει εξονυχιστικά προς την έξοδο του
μπάνιου και επιστρέφει το βλέμμα στο αντικατοπτριζόμενο εαυτό του!
Τον κοιτάζει έντονα, μα άγρια, μαχητικά.
Το κορμί του σφίγγετε, οι φλέβες ξεπηδούν και το γυμνό του στέρνο
μαρτυρά συσσώρευση οργής.
Το κουδούνι ακούγεται ξανά και εκείνος θυμώνει περισσότερο.
Οργισμένος φεύγει από το μπάνιο και κατευθύνεται στο σαλόνι.
Μεγάλο σπίτι!
Ευρύχωρο!
Επιβλητικό!
Όμορφο μα υπερβολικά άδειο για το μέγεθός του!
Ακριβώς σαν τον εαυτό του!
«Οξύμωρο» σκέφτεται, κουνά το κεφάλι και κατευθύνεται στην πόρτα
που τρίζει από το έντονο κουδούνισμα.
Στέκεται εμπρός της, ακουμπά το πόμολο μα δεν ανοίγει!
Σκέφτεται!
Το κουδούνι σταματά να χτυπά!
Σχεδόν μηχανικά κοιτάζει τον εαυτό του!
Ξυπόλητος, γυμνός από τη μέση και πάνω και ένα λευκό παντελόνι
φόρμας να «σκουπίζει» το πεντακάθαρο, γυαλιστερό πάτωμα.
Ατενίζει το βλέμμα στην μισάνοιχτη, τεράστια μπαλκονόπορτα που δε
θυμάται από πότε την είχε ξεχάσει ανοιχτή και θυμάται στο τέλος της,
εκείνη την γλάστρα με γεράνια!
Η αγαπημένη της γλάστρα! Η αγαπημένη του γλάστρα!
Μια γλάστρα που άνθισε σε μια νύχτα και ξεράθηκε σε μία μόνο ώρα!
Είναι η γλάστρα με τα γεράνια!
Αχ αυτά τα γεράνια!
Το κουδούνι ίσα που ακούγεται! Σαν ένα αδύναμο δάχτυλο να
προσπάθησε να το χτυπήσει!
Με απότομη κίνηση ανοίγει τη πόρτα!
201