“25th hour” project
ζωή μας, αλλά δεν θα ξεχάσω ποτέ ότι σε όλη αυτή τη διαδικασία νομίζω
ήρθαμε πιο κοντά από ποτέ, περιπλανώμενες μεν σαν αθίγγανες, αλλά
στηρίζοντας η μία την άλλη στωικά αλλά δυσδιάκριτα για τον «πολύ
κόσμο».
Μπορεί κάποια στιγμή να ξεχάσω τους «φίλους» που πέρασαν κι έφυγαν
από τη ζωή μου σαν τυφώνες…. Τυφώνες, λάθος λέξη. Αυτοί πίσω τους
αφήνουν ερείπια…. Εγώ νιώθω πιο δυνατή τελικά κάθε φορά που φεύγει
κάποιος. Γιατί; Γιατί καταλαβαίνω ότι μπορώ και χωρίς αυτόν. Οπότε,
χμ… Που πέρασαν κι έφυγαν από τη ζωή μου ως περαστικοί. Ναι,
περαστικοί ήταν. Δε θα ξεχάσω, όμως, ότι έστω στο σύντομο αυτό
χρονικό διάστημα, μαζί τους γέλασα, έκλαψα, μοιράστηκα, ονειρεύτηκα.
Μπορεί κάποια στιγμή να ξεχάσω τη φωνή της γιαγιάς μου, που μου
τηλεφωνούσε ανά δεκάλεπτο για να μου πει κάτι ανούσιο και με
εκνεύριζε σε βαθμό υστερίας, αλλά δε θα ξεχάσω ποτέ το παγωτό ξυλάκι
που τρώγα