“25th hour” project
Χαρά Κόμαρη | 4.8.2014
Είναι στιγμές που νιώθω τόσο μόνη.
Ξυπνάω μέσα στη νύχτα
από τι αλήθεια;
σε ένα κρύο κρεβάτι
χωρίς να ξέρω καλά καλά αν κοιμήθηκα ή αν κοιμάμαι ακόμα.
Περιμένω λίγο,
για κάποια δευτερόλεπτα μπορεί και για μία ώρα
και σαν βραχούν τα μάτια, σαν δω ότι δεν βγαίνει φωνή,
αφήνω το σκοτάδι να με τυλίξει.
το σκοτάδι είναι φίλος
Φαντάσου με να περπατώ σε άδειους δρόμους, σε μια πόλη φάντασμα
όπου όλοι είναι εκεί μα όλοι λείπουν.
εσύ δεν είσαι πουθενά
Σέρνω τα βήματα, κάθε βήμα και ψίθυρος.
Ψίθυροι από φιγούρες μισό-ανθρώπινες που δεν μου λένε τίποτα.
κάποτε μπορεί να μου τους είχες γνωρίσει εσύ
Βαδίζω εκεί, στον δρόμο που κάποτε περπάτησες
νομίζω ο αέρας κρατάει ακόμα τη μυρωδιά σου
και σε βλέπω να στέκεσαι
πάλι με γελούν τα μάτια μου
με αυτό το αδιόρατο χαμόγελο που τότε με εκνεύριζε μα τώρα πόσο
μου λείπει.
Και είναι αυτή την ώρα,
την 25η,
που έχει σταματήσει ο χρόνος για σένα και για μένα,
που τα έχω όλα μα συνάμα τίποτα,
που με τρομάζει, όχι η απουσία, αλλά ο ίδιος μου ο εαυτός.
Με τρομάζει το που θα έφτανα, τί θα έκανα, πόσα θα έχανα.
για σένα
Είμαι εδώ, στο ανάμεσα
178