“25th hour” project
περνούν τις ώρες μέχρι να φτάσουν στην 24η και μετά αρχίζουν πάλι από
την αρχή.
Όμως, το πραγματικό ρολόι της ζωής δεν είναι αυτό που αντικρίζεις στον
τοίχο του σπιτιού σου ή του γραφείου σου. Ο αληθινός χρόνος σου είναι
εκείνος που βιώνεις μέσα σου. Ο εσωτερικός παλμός σου, που δεν
γνωρίζει όρια.
Όσο κι αν πεισματικά αρνούνται οι άνθρωποι να το δουν από φόβο ή
άγνοια, υπάρχει πάντα χρόνος για να ανασύρεις στην επιφάνεια τις
βαθύτερες επιθυμίες σου, τις προσωπικές προσδοκίες σου, τα όνειρα
σου.
Είναι η 25η ώρα του καθενός. Εκείνη η λεπτή διαχωριστική γραμμή
μεταξύ της επιφανειακής αντίληψης του χρόνου και των πραγμάτων και
της εσωτερικής αντίληψης, της αυτογνωσίας, που πολλοί δεν θέλουν να
αντικρίσουν γιατί νομίζουν πως αυτό που θα δουν πονάει. Γιατί έχουν
μάθει πως η αλήθεια μόνο πονάει κι έτσι ζουν στο επίπλαστο ψέμα του
24. Οι δείχτες ενός άψυχου αντικειμένου ορίζουν τους δείκτες της
ψυχής.”
Ο νεαρός ήταν σκεπτικός. Καταλάβαινε πως δεν έπρεπε να ορίζει τη ζωή
του η ώρα αλλά η στιγμή. Έπρεπε να μάθει να μετρά τα χρόνια της ζωής
του όχι σύμφωνα με το ημερολογιακό έτος αλλά με τις εμπειρίες του.
Όσες ζωές κι αν είχε κάποιος θα ήταν ανούσιες αν δεν είχε δικές του
στιγμές.
Στιγμές που τρέχουν ελεύθερες στους δρόμους της ζωής, υπερπηδούν
εμπόδια, λυγίζουν σίδερα και βγαίνουν από τις φυλακές των «πρέπει».
Κυνηγούν τα «θέλω», αρπάζουν τις ευκαιρίες και δοκιμάζουν την
ελευθερία τους. Γιατί η στιγμή δεν φυλακίζεται, δεν ορίζεται, δεν
σταματά στο 24. Ζει όσο ο ίδιος θέλεις να τη ζεις.
Τελικά γύρισε και κοιτάξει τον σοφό γέροντα.
“Πες μου, δηλαδή, τι πρέπει να κάνω;”, τον ρώτησε όλο απορία.
Κάνε το πιο απλό πράγμα του κόσμου.
“Σταμάτα να πιστεύεις τα ρολόγια του τοίχου, και πίστεψε το ρολόι της
ψυχής”.
174