“25th hour” project
Ευφημία (Έφη) Καραγιάννη | 31.7.2014
- Μα δεν μου φτάνει η μέρα. Οι ώρες της. Τι να μου κάνουν είκοσι
τέσσερις ώρες; Εγώ θέλω να είμαι μαζί σου περισσότερο.
- Ε τότε θα προσθέσουμε άλλη μια ώρα.
- Μα δεν γίνεται.
- Αν με αγαπάς γίνεται. Όλα γίνονται.
- Μα πώς;
- Θα δεις.
Έκατσε ο Μάρκος. Σκέφτηκε. Ξανασκέφτηκε. Έπρεπε να βρει τρόπο να
προσθέσει μια ώρα στη μέρα. Έπρεπε. Της το είχε υποσχεθεί.
Πέρασε ο καιρός, οι μέρες, τα χρόνια. Παντρεύτηκε ο Μάρκος την Έλλη.
- Μα δεν μου φτάνει η μέρα. Τόσες δουλειές… Τα παιδιά. Δεν σε βλέπω
καθόλου. Θέλω λίγο περισσότερο.
- Μην ανησυχείς. Θα βρω τον τρόπο. Θα προσθέσω άλλη μια ώρα. Αρκεί
να με αγαπάς και θα δεις.
Γέρασε η Έλλη. Γέρασε και ο Μάρκος.
Άργησε ο Μάρκος να έρθει στο τραπέζι.
Πέρασε η ώρα. Ώρες. Ώρες βαριές, λες και είχε σταματήσει ο χρόνος.
Έψαξε. Πουθενά ο Μάρκος.
Κατευθύνθηκε προς την παλιά αποθήκη του κήπου. Αυτή στην οποία
συναντιόντουσαν κάποτε κρυφά.
Κι έμεναν εκεί με τις ώρες.
Εκεί τον βρήκε. Ανάμεσα σε εκατοντάδες ρολόγια, γρανάζια,
μηχανισμούς.
Με ένα ρολόι στο χέρι τον βρήκε. Με ένα παγωμένο χαμόγελο στα χείλη
του.
Και τότε ακούστηκαν αμυδρά οι χτύποι του ρολογιού που κρατούσε ο
Μάρκος. Αφουγκράστηκε.
25 χτύποι.
Τα είχε καταφέρει. Έφτιαξε ένα ρολόι με έναν χτύπο παραπάνω, μια ώρα
παραπάνω για να της φτάνει η μέρα της.
Της το είχε υποσχεθεί.
172