“25th hour” project
Δημήτρης Αθηνάκης | 20.5.2014
Η μέρα, ένα ατέλειωτο post-it. Κίτρινα, κόκκινα, μπλε χαρτάκια παντού·
κι όχι μόνον αυτά. Το κινητό που θα χτυπήσει, η τηλεόραση που θα
φωνάξει, το like που θα έρθει, το «γεια σου» που θα συμβεί. «Συμβεί» ―
ωραίο ρήμα, το έχουν αποθεώσει και οι λακανικοί. Συμβάν. Συμβαίνον.
Όλα συμβαίνουν. Εμείς συμβαίνουμε, εμάς μας συμβαίνουν. Ατέλειωτη
βιομηχανία υπενθυμίσεων και συμβάντων. Παντού παραινέσεις και
γεγονότα. Σοφές συμβουλές. Διδασκαλία εκείνων που γνωρίζουν. Η
αφόρητη ύπαρξη της εμπειρίας. Ο φόρτος τού «ξέρω». Του αδιανόητου
«σ’ τα ’λεγα εγώ». Χαρτάκια με αριθμήσεις, χάρτινοι αριθμοί ενός
ανώφελου μετρήματος. Να μετρηθούμε. Να αριθμήσουμε. Να
ζυγίσουμε. Να θυμηθούμε. Υπάρχουμε για να θυμόμαστε. Η δικτατορία
της μνήμης. Η δικτατορία της επιφάνειας, όσων επιπλέουν. Να θυμηθείς
να ζήσεις, να μάθεις να επιβιώνεις. Συμβάντα. Μια αρμαθιά θύμησες κι
ένα τσουβάλι «να-μην-ξεχάσω». Κι ας ξεχνιέσαι. Η μέρα κάνει τη δουλειά
της. Η μέρα υπάρχει για να γίνονται δουλειές ― ή δουλίτσες,
τρεχαματάκια, προβληματάκια· τα υποκοριστικά της πολιτισμένης ζωής.
Η μέρα υπάρχει για να βρίσκουν οι αισιόδοξοι κι οι λογικοί ό,τι κρατά τον
πλανήτη σε σταθερή τροχιά· για να συγκινούνται οι κυνικοί ενώπιον του
μάταιου της ύπαρξης και της αφέλειας των σαχλορομαντικών. Για να
περιμένεις τη στιγμή που θα πέσει η αριστοτελική λογική στο κεφάλι σου
και θα σε πλακώσει· για να μείνει μόνο εκείνο το «έλα» που νόμισες γι’
ανέξοδο ρομαντισμό. Για την αναγωγή σε θέσφατο ότι υπάρχει και η
αντίστροφη αυτοσυντήρηση: εκείνη που σου επιτρέπει να επιβιώνεις
των κακουχιών της ύπαρξης επειδή πάντοτε πιστεύεις ότι δεν έχεις
φτάσει στον πάτο. Η μέρα είναι για όλα αυτά. Κι η νύχτα, κύριε