“25th hour” project
πλήρωναν το νοίκι και τα έξοδα της διαβίωσής τους. Στον χρόνο επάνω,
η Έλλη, πήρε λίγα από τα χρήματα που απέμεναν κι αγόρασε τη μεγάλη
γκρι βαλίτσα. Μια ζωή ολόκληρη, έπρεπε να τη χωρέσει εκεί μέσα, είκοσι
κιλά πράγμα. Τα κατάφερε. Είχε φύγει -χωρίς καυγάδες, μόνο με
κρυμμένη τη λύπη της και με τη βαλίτσα των είκοσι κιλών-one way ticket
για τον Καναδά, φιλοξενούμενη, για αρχή, στης αδελφικής της φίλης της
Μαίρης, που είχε κανονίσει τα χαρτιά και τα ρέστα από πολύ νωρίτερα.
Ο Μένης δεν είχε πάρει χαμπάρι.
Είχε χάσει κάθε ίχνος αξιοπρέπειας αυτά τα δύο χρόνια. Έλιωσε τα
στραβοπατημένα του παπούτσια για να γυρνάει από γραφείο σε
γραφείο, από σπίτι σε σπίτι, από μαγαζί σε μαγαζί, να βρει ξεχασμένους
φίλους, παλιούς γνωστούς. Είχε γρήγορα καταλάβει ότι απ’ όλους αυτούς
κι από τις εφημερίδες δεν είχε να περιμένει σπουδαία πράγματα. Οι
καλύτερες δουλειές δεν φτάνουν ποτέ στον τυπογράφο για να γίνουν
αγγελίες