“25th hour” project
Μαρία Κανελλάκη | 23.7.2014
“Παρακαλώ αφήστε τις αποσκευές σας στον προθάλαμο και περάστε στο
χώρο υποδοχής. Καθίστε. Έχετε κάτι να δηλώσετε;”
“Μόνο μια προσδοκία”.
“Αξίας;”
“Ανεκτίμητης”.
“Θα την πάρετε μαζί σας;”
“Μοιραία, ναι… Έμεινε ανεκπλήρωτη”.
“Πώς ήταν το ταξίδι σας στη ζωή;”
“Κοπιαστικό, αλλά διδακτικό”.
“Τι ακριβώς σας δίδαξε;”
“Πως η θυσία είναι το άλλοθι για ένα προδομένο όνειρο”.
“Στο βιογραφικό σας βλέπω πως κάνατε οικογένεια, παιδιά και εγγόνια.
Υπήρξατε τρυφερή κόρη και αδερφή, υποδειγματική σύζυγος, στοργική
μητέρα και υποστηρικτική γιαγιά. Ποιον ακριβώς προδώσατε;”
“Τον εαυτό μου”.
“Θέλετε να μου πείτε λεπτομέρειες; Κάνουμε μια έρευνα για τους
γήινους και η γνώμη σας θα μας φανεί πολύ χρήσιμη”.
“Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, έκανα ό,τι όριζε το περιβάλλον
μου. Ακόμα και την κοιλιά της μάνας μου, δεν την κλώτσησα ποτέ. Λες
και ήξερα πως ήταν μια τυραννισμένη γυναίκα που δούλευε νυχθημερόν
στα χωράφια για να μεγαλώσει μια πολυπληθή οικογένεια. Όλως
παραδόξως, γεννήθηκα από μια κλωτσιά. Την είχε δώσει ο πατέρας μου
στην κοιλιά της μάνας μου ένα βράδυ που γύρισε μεθυσμένος σπίτι.
Εκείνη σφάδαζε απ’ τους πόνους κι εκείνος την έβριζε. Γεννήθηκα
πρόωρα κι ύστερα από λίγες ώρες, εκείνη έφυγε. Με μεγάλωσαν
συγγενείς. Όχι από αγάπη. Από υποχρέωση και συμφέρον. Δούλεψα στα
χωράφια και δεν τέλειωσα το σχολείο. Από φόβο μην τους επιβαρύνω με
τις σπουδές μου. Εκείνος αρρώστησε βαριά απ’ το συκώτι του. Ήμουν στο
πλάι του, ως την τελευταία του στιγμή. Του έκλεισα τα μάτια και τον
συγχώρεσα. Μεγάλωσα κι ερωτεύτηκα ένα παλικάρι που δούλευε μαζί
153