"25th hour" project | Page 149

“25th hour” project Σμαραγδή Μητροπούλου | 21.7.2014 Άνοιξε το παράθυρο να μπει, δροσιά να μπει του Μάη... Γλυκό νοσταλγικό τραγούδι που με ξυπνά. Πάλι ξέχασα ανοιχτό το ραδιόφωνο χθες βράδυ. Μια αχτίδα φωτός κατορθώνει να τρυπώσει από τις γρίλιες στο μικρό μου καθιστικό. Σίγουρα, ο Ήλιος θα ’χει ανατείλει τώρα. Σηκώνομαι αργά από το κρεβάτι κι ανοίγω το παράθυρο που βλέπει στον δρόμο. Νιώθω να κουράζομαι εύκολα, τελευταία. Σηκώνω ψηλά το κεφάλι, μήπως κι ανακαλύψω έστω ένα τόσο δα κομματάκι ουρανού, ανάμεσα στη βουή της λεωφόρου και στα ψηλά, πολυώροφα κτίρια. Τι καινούργιο περιμένεις να δεις, αλήθεια, αναρωτιέμαι. Λιγάκι ουρανό, έστω και γκρίζο, ακούω τον εαυτό μου να λέει. Ρίχνω μια ματιά στο ημερολόγιο που κρέμεται στον τοίχο της κάμαράς μου. Χαμογελώ αχνά… Σαν σήμερα… Τότε… Μονολογώ... Ναι, σήμερα δεν είναι μια μέρα σαν τις άλλες. Μια σκέψη που μου ’ρχεται στο νου, με κάνει και κοκκινίζω. Χαμογελώ αινιγματικά. Ανοίγω την βαριά σκαλιστή ντουλάπα -απομεινάρι από άλλες εποχέςπου «αγωνιά να αναπνεύσει», στριμωγμένη ανάμεσα στο κρεβάτι και στην πόρτα της κρεβατοκάμαρας. Βάζω το χέρι μου ανάμεσα στα σκουρόχρωμα κρεμασμένα ρούχα και βγάζω ένα μακρύ, μεταξωτό φόρεμα, με δαντέλες στα μανίκια και το μπούστο, σε χρώμα βαθύ γαλάζιο. Με αργές, σχεδόν τελετουργικές κινήσεις το αφήνω να γλιστρήσει πάνω μου. Κοιτάζομαι στον καθρέφτη. Θαρρείς κι ένα μαγικό ραβδί σταματά το χρόνο και στη θέση του γερασμένου ειδώλου που με κοιτά, βρίσκεται η Ευανθία, η μοναχοκόρη του άρχοντα Σαρρή, από την Πάτμο, που ονειρευόταν μια ζωή γεμάτη απέραντο γαλάζιο. 149