“25th hour” project
- Με θυμάσαι; Έγνεψε “ναι’’.
- Μπορείς να μιλήσεις; Έγνεψε “όχι’’.
- Θυμάσαι το πόσο βάρβαρα μου φέρθηκες; Μου είχες πει… δεν ζεις σε
ένα κόσμο αγγελικά πλασμένο. Το διαπίστωσα. Απλά το ένιωσα νωρίς.
Δεν με άφησες να μεγαλώσω.
Τα μάτια του, αυτά τα άνυδρα μάτια υγράνθηκαν. Άπλωσε τα χέρια. Με
κυρίεψε ο φόβος. Απομακρύνθηκα.
Μπήκε μέσα η νοσοκόμα.
- Είστε συγγενείς, με ρώτησε.
- Όχι. Είμαι το θύμα του, απάντησα.
Γύρισα το κεφάλι. Είδα την χλομάδα του θανάτου στο πρόσωπο του. Είχε
ξεψυχήσει.
Ήταν η 25η ώρα του.
- Καλό βράδυ, Μαυρούλη μου. Αύριο πάλι.
Η ανάγκη να μιλήσω ήταν αποτελεσματικότερη, σκέφτηκα, από το να
μονομαχώ καθημερινά με τους εφιάλτες. Στο τέλος βγαίνουν νικητές
αυτοί και όχι εγώ. Το πήρα απόφαση. Το λευκό θα το αγαπήσω.
Πήρα το γράμμα που «περίμενε» μέρες τώρα πάνω στο τραπέζι.
Το άνοιξα. Πόσο μπορεί να με βλάψει ένα ερωτικό γράμμα;
Κοίταξα τις πρώτες δέκα σειρές και κατάλαβα τον αποστολέα.
Ήταν ο Άγγελος. Τα μάτια του ήταν υγρά και τα χέρια του κλάδευαν με
ευλάβεια τις τριανταφυλλιές. Τον παρακολουθούσα καθημερινά.
Τον πήρα τηλέφωνο χωρίς σκέψη… Απόρησε... Δεν το περίμενε.
Η φωνή του είχε χρωματισμένο μέταλλο.
Τον κάλεσα σπίτι.
Έφτασε με ένα κόκκινο τριαντάφυλλο. Τον αγκάλιασα.
Μου άπλωσε το χέρι. Το πήρα στο δικό μου...
Ο έρωτας έχει μυρωδιές. Κρατάει τριαντάφυλλο χωρίς αγκάθια. Κοιτάζει
με βλέμμα ερωτευμένου και λέει:
138