“25th hour” project
Κρύφτηκα πίσω από κάτι θάμνους στο παλιό λύκειο. Είναι ερημότοπος
τέτοια ώρα εκεί σκέφτηκα. Μετά από λίγο τον είδα να περνάει από
μπροστά μου, το άλλο μου εγώ είχε βγει για τον βραδινό του περίπατο.
Περίμενα να κάνει δυο, τρία βήματα ακόμα και του όρμισα από πίσω.
Τον τράβηξα απ’ το μπουφάν και τον πέταξα ανάσκελα κάτω, είχε
χτυπήσει στο πίσω μέρος του κεφαλιού του. Όρμησα πάνω του και
έκατσα ακριβώς πάνω στο στέρνο του ούτως ώστε να μην μπορεί να
πάρει ανάσα και να κουνηθεί. Τύλιξα τα δάχτυλα μου γύρω απ’ τον λαιμό
του αλλού μου εαυτού, έβαλα όλη μου την δύναμη στις άκρες των
δακτύλων μου για να τον στραγγαλίσω, -το να στραγγαλίσεις κάποιον
είναι πιο δύσκολο απ’ όσο φαίνεται- λίγο πριν ξεψυχήσει έβαλε τα χέρια
του πάνω στους αγκώνες μου, τότε κατάλαβα ότι δεν ήμουν πια αόρατος.
Εκείνος ένιωθε το σώμα μου πάνω στο σώμα του και έβλεπε το ίδιο του
το πρόσωπο στο πρόσωπο του δολοφόνου του. Είδα το έκπληκτο βλέμμα
του λίγο πριν τα μάτια του κλείσουν για πάντα. Δεν θα άφηνα κανέναν
να ζήσει την ζωή μου, ούτε καν τον ίδιο μου τον εαυτό. Είχα
δημιουργήσει έναν παράλληλο κόσμο και θα έπαιρνα πίσω την ζωή μου
και την γυναίκα μου με κάθε κόστος. Το μετά, το μετά δεν με ’νοιαζε, ούτε
με νοιάζει. Άμα πεθάνεις πέθανες. Έτσι σπατάλησα την 25η μου ώρα
σκοτώνοντας τον εαυτό μου και παίρνοντας την ζωή του, την ζωή μου
πίσω. Γύρισα στον λευκοντυμένο άνδρα, «πες μου», τον ρώτησα, «σε τι
διαφέρει αυτό απ’ την αυτοκτονία; Πες μου έχεις δει κάτι πιο δαιμονικό
θέαμα απ’ αυτό; Πάρε αυτόν για τώρα, η ψυχή του είναι πιο αγνή απ’ την
δικιά μου και συνάμα ίδια, άσε με να ζήσω την ζωή μου και μετά τον
θάνατο μου πάρε την και αυτήν. Θα έχεις δύο ίδιες ψυχές. Τι λες;»
Εκείνος έγνεψε καταφατικά.
«Εγώ θα πάρω την ψυχή» είπε, το πτώμα είναι δικό σου λογ