“25th hour” project
Με φοβάμαι. Αρχίζω να τα χάνω κι εγώ. Βλέπω πράγματα που δεν
υπάρχουν. Δεν έχω αποσυνδεθεί τόσο από την φρικτή πραγματικότητα,
όμως καμιά φορά γλύφω και ξαναγλύφω τα δάχτυλά μου σε τέτοιο
σημείο που έχει φύγε ι το δέρμα. Δεν ξέρω γιατί το κάνω, όμως με κρατάει
εδώ. Ο πόνος μου είναι το μόνο ερέθισμα που μου θυμίζει πως ζω. Μόνο
η μελόχρωμη αχτίδα ζωντανή φτερουγίζει εκεί ψηλά, μακριά από τον
θάνατο και την αποκάρωση της ψυχής.
Χθες είδα στον ύπνο μου πως με έλουζε αυτό το χρυσό φως. Με πήρε
ψηλά, μακριά από δω. Πέταξα σε κοιλάδες κιτρινοπράσινες και σε άγρια
βραχώδη βουνά. Κάθισα σε απάτητες κορυφές, δίπλα σε έναν χρυσαετό
που άκουσε το μαρτύριό μου. Τρόμαξα στην αρχή πως θέλει να με φάει.
Κλαίγοντας, του μίλησα για την ειρκτή που ζω, τη στέρηση της
ελευθερίας, τη στέρηση της ελπίδας, μα πιο πολύ, για την ατέρμονη
μονότονη επανάληψη. Με κοίταζε με αυτά τα άγρια επιβλητικά μάτια
γεμάτα δάκρυα. Δεν πίστευε πως μπορεί πλάσμα να αντέξει αυτόν τον
εξευτελισμό, αυτόν τον καταναγκασμό. Σήκωσε την ασπρόμαυρη
φτερούγα του και με σκέπασε και αγναντεύαμε από κει ψηλά την άκρη
του κόσμου, μέχρι εκεί που φτάνει το μάτι και πιο πέρα, εκεί που
καλπάζει ο λογισμός. Κάλπαζα, ναι κάλπαζα, έτρεχα αφιονισμένα. Η
καρδιά μου χτύπαγε τόσο γρήγορα, τα πόδια μου ασυντόνιστα
ποδοβολούσανε και έστεκα εκεί, δίπλα στον περήφανο αετό, σιωπηλός,
γεμάτος ζωή, μια αλίμενη ψυχή.
Μετά από ώρες αποχαιρέτησα τον αετό και, ντυμένος στα χρυσά,
ξαναπέταξα σε μέρη που τα φανταζόμουν εκεί μέσα κλεισμένος. Τέτοια
ανείπωτη ευτυχία! Πετάξαμε πάνω από μπλε ωκεανούς και είδα
πλάσματα ελεύθερα, γεμάτα ζωή να σκίζουν τον αφρό της θάλασσας.
Βουτήξαμε σε γαλάζια νερά και ξαναβγήκα στον κόσμο τόσο
ανανεωμένος, γεμάτος αγάπη και ελπίδα για τον πλανήτη και τα
πλάσματά του. Κοπάδια ανέμελων ζώων να βόσκουν την πράσινη γη και
σμήνη πουλιών να ταξιδεύουν γαλήνια στον προορισμό τους.
Φτάσαμε και σε μέρη με πολλή ζέστη. Μου θύμιζε τη ζέστη της φυλακής.
Πετάξαμε πάνω από το κέρας της Αφρικής και η αχτίδα με κατέβασε στον
μοναδικό ίσκιο σε ακτίνα χιλιομέτρων, κάτω από έναν τεράστιο αιωνόβιο
κορμό. Έπρεπε να μοιραστώ αυτή τη σκιά με τον βασιλιά της ζούγκλας. Η
καρδιά μου σταμάτησε. Αυτήν τη φορά σίγουρα θα με έτρωγαν.
102