"25th hour" project | Page 100

“25th hour” project εξομολογήθηκα πως ο χρυσός που ονειρεύομαι είναι άυλος και ζωντανός. Ζωντανός! Αυτή είναι η λέξη κλειδί. Ανέκαθεν αγαπούσα ό,τι αληθινά ζωντανό. Από την άλλη τους καταχρηστικά και κατά συνθήκην επονομαζόμενους ζωντανούς ουδέποτε τους αγάπησα. Με τρόμαζαν και με τρομάζουν, με τις φωνές τους, με τη βιασύνη τους. Μιλούν ακατάπαυστα και ανούσια και αρνούνται να ακούσουν ουσιαστικά. Πάντα βιάζονται διότι αργούν. Κι εγώ όμως, τους τρόμαζα με τη σιωπή μου, με το αστρομιλητό μου, με το βλέμμα μου. Μου έλεγαν, ενίοτε, πως το βλέμμα αυτό, που μοιάζει με καρφί, ανήκει αλλού, πως είναι φευγάτο, πως μαρτυρεί τάσεις φυγής. Μάλλον δεν είχαν άδικο. Συνειδητά αφήνω πίσω μου απερπάτητη την προδιαγεγραμμένη πορεία μου και βαδίζω σε δρόμους άγνωστους. Δεν είναι σπαρμένοι με ροδοπέταλα αλλά αισθάνομαι ήδη το άρωμα, ή μάλλον τη ζείδωρη ανάσα των ρόδων. Ματώνω ήδη αναλογιζόμενη τις συνέπειες της άρνησης. Είναι αυτά τα αγκάθια των ρόδων που μου ματώνουν τα πέλματά. Αλλά θα το αντέξω. Και τα ρόδα θα γίνονται όλο και πιο κόκκινα, όλο και πιο ευωδιαστά, όλο και πιο σαγηνευτικά. Κι εγώ αιχμάλωτη της σαγήνης τους αλλά απελευθερωμένη θα ακολουθώ το μονοπάτι των ρόδων και των άστρων σαν αλλόκοτο μέλος κι εγώ της Πλειάδος. Κάποιος είπε πως άμα στοχεύεις το φεγγάρι, σε περίπτωση